Cena zwycięstwa. Rozdział 8

Rozdział 8

Nierealne

31 lipca 1998

Jak każdego ranka, obudziła się pokryta potem, oddychając ciężko. Nie wiedziała o kim tym razem śniła, i nie chciała wiedzieć. Koszmary, które nawiedzały ją w nocy, były za każdym razem takie same. Tylko ofiara się zmieniała. Promień zielonego światła, jej zduszony krzyk, ktoś upadający na ziemię – kto? To było pytanie, które zadawała sobie każdego ranka po przebudzeniu. Kto umarł, jak wielu umarło, kto będzie następny? W swoich snach przeżywała śmierć Freda. Widziała umierających Tonks, Lupina i Colina Creevey. A potem sny się zmieniły i widziała jak George, Ron, Bill, Charlie, Percy, Harry, Hermiona i Luna upadają na ziemię, nieżywi. A potem zaczęła śnić o swojej własnej śmierci i jakimś cudem te sny były łatwiejsze do zniesienia.

Nie ważne jak wiele razy powtarzała sobie, że to już koniec, że wszyscy są już bezpieczni, nie była w stanie zapomnieć.

Zaczęła rzucać Muffliato na jej pokój i zamykać go na zaklęcie, którego nie przebije zwykła Alohomora, bo jej rodzina miała inne zmartwienia niż jej sny. Następnego poranka po tym, jak zrobiła to po raz pierwszy, Krzywołap patrzył na nią z urazą, jakby pytając: „Dlaczego nie mogę już z tobą spać?”. Noc wcześniej nieświadomie wyrzuciła go z łóżka podczas jednego z koszmarów.

Usiadła na łóżku, sięgnęła wierzchem dłoni do pokrytego potem czoła i starała się uspokoić oddech. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Wdech… wydech. Skuteczność jej poczynań była zaskakująca – przez wiele dni czuła uporczywy ból w klatce piersiowej i wiedziała, że był bardziej psychiczny niż fizyczny, ale to był pierwszy raz, kiedy ból zniknął podczas oddychania.

Potem poczuła coś, co nie było potem, a płynęło po jej policzku, i zdała sobie sprawę, że płacze.

- Cholera. – powiedziała i mrugnęła kilka razy. Nie płakała ani razu od czasu Ostatecznej Bitwy. Wiedziała, że jeśli by zapłakała, byłaby zgubiona. Kiedy by zaczęła, nie byłaby w stanie przestać.

Jej oczy wyschły i niemal odetchnęła z ulgą.

- Teraz wstań. – powiedziała głośno i wstała.

To był kolejny z jej nowych nawyków. Łatwiej jej było przetrwać dzień, jeśli dawała sobie takie krótkie, jasne polecenia. Wstań. Zjedz śniadanie. Umyj zęby. Uśmiechnij się, teraz.

- Śniadanie. – powiedziała i szybko wypowiedziała przeciwzaklęcie do Muffliato i otworzyła drzwi.

Wyszła na korytarz, myśląc o tym, że chyba nigdy nie przyzwyczai się Grimmauld Place, i dlaczego nie mogliby wrócić do Nory? Dlaczego jeszcze nie wrócili do domu? Ten dom był wystarczająco duży i elegancki, ale nienawidziła jego ciemnej surowości i ponurych wspomnień, jakie w sobie skrywał. Syriusz był tu nieszczęśliwy i to nieszczęście nadal się tu utrzymywało, tak jak stare tapety wiszące na ścianach.

Jej dłoń sunęła po śliskiej poręczy, kiedy schodziła po schodach, myślami gdzieś indziej. I kiedy dotarła do końca, spotkała Hermionę.

- Przepraszam Ginny. – powiedziała Hermiona, oferując spięty, ale szczery uśmiech – Nie patrzyłam gdzie idę. Dopiero wstałaś?

- Tak. – odpowiedziała krótko.

- Jesteś ostatnia – powiedziała Hermiona, patrząc przez ramię w stronę kuchni – Prawie wszyscy już tam są. Twoja mama i Percy przyszedł z Georgem, a twój tata jest w pracy.

- Och – Ginny spojrzała na swój zegarek.

Było w pół do siódmej i była ostatnią osobą, która wstała. Co się stało z Ronem, który zawsze spał do późna? Molly musiała budzić ich osobiście, inaczej przespaliby cały dzień? Pewnie też nawiedzały ich koszmary. Albo, tak jak George, nie sypiali w ogóle.

Podążyła za Hermioną do kuchni i poczuła, że atmosfera stała się bardziej napięta. Równie dobrze, temperatura mogłaby spaść o dziesięć stopni, kiedy postawiła stopę w pomieszczeniu. Tak jak powiedziała Hermiona, wszyscy tu byli, ale nikt nic nie mówił. Wszyscy wyglądali posępnie, byli nieuśmiechnięci i zmęczeni, nie „dopiero wywlekłem się z łóżka” zmęczeni, ale „mam dosyć życia” zmęczeni.

- Dzień dobry. – powiedziała, zmuszając się by brzmieć jasno i pogodnie, a potem spojrzała na Harry’ego – Wszystkiego najlepszego – powiedziała uprzejmie, a jej uśmiech, chociaż tym razem, był szczery.

Harry wyglądał na zaskoczonego, ale nie dlatego, że pamiętała. Wyglądało to bardziej jakby on sam zapomniał o swoich urodzinach. Reszta wyglądała na zmieszanych, jakby zastanawiając się czy nadal istnieją takie rzeczy jak urodziny. Hermiona, która sama wyglądała na niewzruszoną, uśmiechnęła się do Harry’ego.

- Szczęśliwej osiemnastki Harry.

- Tak. – powiedział Harry, wyglądając na zawstydzonego – Ja… dzięki Ginny.

- Nie ma za co – powiedziała i zarumieniła się.

Nie mogła tego zobaczyć, ale poczuła ciepło rozchodzące się po jej policzkach i odwróciła się. Jego poprzednie urodziny… równo rok temu, całowali się po raz ostatni, i był to najprawdopodobniej najlepszy z ich pocałunków. Czy o nim myślał? Spojrzała znów na niego i jego oczy powiedziały jej wszystko. Nie mogła oderwać oczu od jego jasnych, zielonych tęczówek, teraz pustych i cierpiących, ale jak zwykle niekończących się.

- Wszystkiego najlepszego stary – powiedział Ron i oderwała od niego swój z wzrok. Inni jej bracia dołączyli do składających życzenia.

- Mam dla ciebie prezent – powiedziała ciszej, nie patrząc na niego – Proszę. Niezbyt dobry, ale… wydaje się przydatny.

Podała mu go. Był to nieduży, prostokątny pakunek, zawinięty w czerwony papier. Włożyła go do kieszeni swojej piżamy przed snem żeby go nie zapomnieć następnego ranka.

Harry spojrzał na pudełko, potem na nią i pokręcił głową.

- Nie musiałaś mi niczego dawać.

- Otwórz. – powiedziała stanowczo.

Więc to zrobił, uważnie odwijając ozdobny papier, z którego wyłoniło się małe, drewniane pudełko. Na wierzchu był dziwny wzór; niektóre kawałki drewna były złote, inne brązowe, jeszcze inne były tak ciemne, że wyglądały na niemal czarne. Była to układanka. Zauważyła zmieszany wyraz twarzy Harru’ego.

- Eee… - powiedział – Dziękuję. Nie wiedziałem, że są znane w magicznym świecie.

Tak, tradycyjne użycie układanki było wątpliwe w świecie, gdzie dobrze wyćwiczone zaklęcie i dobra różdżka były wystarczające by otworzyć dosłownie wszystko.

- Kupiłam na straganie na Pokątnej – wytłumaczyła – więc nic nie obiecuję… wszyscy wiedzą, że straganowi sprzedawcy są oszustami… ale ten facet nie próbował mi sprzedać amuletu chroniącego przed wilkołakami więc może coś w tym jest. Mogę potwierdzić, że Niewykrywalne Zaklęcie Powiększające jest prawdziwe, zademonstrował mi to, ale nie wiem ile będzie działało.

- Zaklęcie Powiększające? – powtórzył Harry.

- Możesz włożyć dużo rzeczy do tego pudełka, rzeczy, które normalnie by się nie zmieściły. To to samo zaklęcie, które Hermiona rzuciła na swoją torebkę. Sprzedawca zademonstrował mi to używając podpisanego Kafla, którego też sprzedawał.

Harry spojrzał na pudełko, które naprawdę było tylko kawałkiem drewna. Miało jakieś dwanaście centymetrów długości, sześć szerokości i cztery głębokości.

- Łał – powiedział – To jest naprawdę niesamowite.

- Jeśli jesteś w stanie je otworzyć – powiedziała Ginny – Oprócz tego, powinno być odporne na zwykłe zaklęcia… Alohomora i mniej – więcej wszystko, co służy do otwierania, ale jeszcze tego nie testowałam.

Harry sięgnął ręką przez stół i sięgnął po jej nadgarstek, delikatnie przyciągając go do siebie. Spojrzała do góry i ich oczy się spotkały, a potem znowu w nich tonęła.

- Dziękuję Ginny – powiedział szczerze i puścił jej nadgarstek.

Chwila minęła i Ginny odwróciła wzrok. Nagły ruch za oknem oraz dźwięk skrzydeł uderzających o powietrze, przykuł jej uwagę. Były to cztery sowy, teraz stukające dziobami w szyby. Miały nieduże koperty przywiązane do nóżek.

- Och… - powiedziała jej mama wchodząc do kuchnie, brzmiąc na speszoną – Już ta godzina? Wszystkiego najlepszego Harry… Och, Ginny, to są listy z Hogwartu.

Jedna z sów podfrunęła do Ginny chwilę po tym, jak jej mama otworzyła okno. Ginny rozpoznała pieczęć Hogwartu.

Pozostałe sowy skierowały się do Harry’ego, Rona i Hermiony. I kiedy Harry zbladł, Ron nagle poczuł się chory, to oczy Hermiony zaświeciły się, bo zdała sobie sprawę, co to jest.

- Zrobiliśmy to – powiedziała brzmiąc niemal zbyt szczęśliwie – Zrobiliśmy to! Nie myślałam…och!

Ginny wiedziała co ma na myśli. Każdy z nich uczestniczył w świętowaniu odbudowy Hogwartu i każdy z nich widział na własne oczy cudownie szybki proces. Hermiona była mniej – więcej odpowiedzialna za to. Ale to wszystko było tak surrealne… inne, z nagrobkami i tablicami… Nikt z nich tak naprawdę nie myślał o powrocie do szkoły. Ginny nie była nawet pewna czy to możliwe, tak szybko po częściowej destrukcji zamku.

Kiedy otworzyła swoją kopertę, niemal drżącymi rękami, pierwszą rzeczą, która wypadła z niej była błyszcząca, srebrna odznaka z wygrawerowanym „K”. Podniosła szybko zszokowany wzrok, ale nikt nie patrzył w jej stronę. Ron i Harry nadal wpatrywali się w ich koperty, jakby obawiali się, że mogą ich ugryźć, a Hermiona łapczywie czytała swój list.

Ginny, nie odzywając się, schowała odznakę do kieszeni piżamy i otworzyła swój list

Droga Panno Weasley,

Mamy zaszczyt poinformować Panią, że ma Pani możliwość powtórzenia szóstego roku nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Zdecydowano, że zeszłoroczne wiadomości były niekompletne i wszyscy są zobowiązani do powtórzenia klasy. Lista podręczników nie zmieniła się. Co więcej, została Pani wybrana Kapitanem drużyny Quidditcha swojego domu. Semestr zaczyna się tradycyjnie 1 września. W efekcie niespodziewanych wydarzeń, wysłanie listów zostało opóźnione. Dlatego czekamy na Pani odpowiedź nie później niż do 10 sierpnia.

Z poważaniem,

Minerva McGonagall

Dyrektor

Odłożyła list i jeszcze raz przestudiowała reakcje innych. Harry był teraz bardziej koloru szarego niż białego, Hermiona patrzyła na Rona tak… ostrożnie? Ginny jeszcze raz spojrzała na kopertę, która nadal trzymała w rękach i wyciągnęła z niej jeszcze trzy kartki. Pierwsza z nich zawierała listę podręczników i wymaganego wyposażenia, na wypadek gdyby zapomniała z poprzedniego roku. Druga była jakimś formularzem do wypełnienia, który przykuł jej uwagę, ale nie aż tak, jak trzecia kartka. Był to oficjalnie wyglądający list, miał symbol Ministerstwa Magii umieszczony w lewym, górnym rogu.

Do: Ginewry Molly Weasley

Według niniejszego pisma oraz zgodnie z prawem z 2 lipca 1998, Ministerstwo Magii pragnie poinformować Panią o zmianie w postępowaniu. Nowo-przegłosowane prawo umożliwia wszystkim uczniom Hogwartu powyżej siedemnastego roku życia w dniu 1 września 1998 oraz uczestniczącym w Bitwie o Hogwart, przystąpienie do szkolenia Aurorskiego w Ministerstwie. Czarodzieje i czarownice nie będą musieli dostarczać swoich wyników z SUMów, OWUTEMów oraz zdawać żadnych innych egzaminów.

Prosimy o potwierdzenie uczestnictwa w szkoleniu do dnia 21 sierpnia, wysyłając wypełniony przekazany formularz, koniecznie czarnym atramentem, do Ministerstwa Magii, Departamentu Aurorów.

Z poważaniem,

Persephona Daleson,

Minister Edukacji

List zatwierdzony przez: Tymczasowy Minister Magii, Kingsley Shacklebolt

Ginny spojrzała na Harry’ego jak tylko skończyła czytać ostatnie zdanie swojego listu. Trzymał w rękach swój egzemplarz i wpatrywał się w niego jakby nie do końca wierzył swoim oczom. Wiedziała, w tym momencie, że się zgodzi. Nie mógłby wrócić do Hogwartu. Nie byłby w stanie po tym, co się tam działo. Spełniłby swoje marzenie i zostałby Aurorem, nawet jeśli Voldemmort był już martwy. I nie wróci do niej.

Dlaczego aż tak się tym przejmowała? To przecież ona zdecydowała, że powinni się rozstać.

Naprzeciwko niej, Hermiona doszła do podobnych wniosków.

- Nie wracasz, prawda? – powiedziała z zarzutem i konsternacją w głosie.

Ale nie mówiła do Harry’ego.

- Przepraszam.

Ron patrzył prosto na Hermionę. Ginny nie poszła by tak daleko i stwierdziła, że jego oczy błyszczały, ale wyglądał na zadowolonego i zdeterminowanego.

Hermiona pokręciła głową.

- Twoja edukacja…

- Przepraszam… - powtórzył.

Przez chwilę wyglądała na zaskoczoną, potem jednak powoli kiwnęła głową z niechętną akceptacją.

- Dobrze – powiedziała, wcale nie brzmiąc jakby wszystko było dobrze – Dobrze

Potem wstała i szybko wyszła z pomieszczenia.

- Zero taktu. – powiedziała Ginny patrząc na drzwi – Długo nie pobędziecie razem jeśli nadal będziesz się tak zachowywał.

- Czyli jak?

- Idę poszukać Hermiony – powiedziała srogo Ginny, nie chcąc słuchać jak Harry mówi, że nie wróci więcej do Hogwartu.

Opuściła kuchnię ignorując oburzony głos jej mamy.

- Ginny! Twoje śniadanie!

Hermiona nie odeszła daleko. Siedziała na dolnym schodku schodów prowadzących na wyższe kondygnacje domu, trzymając głowę w rękach. Nie płakała, ale Ginny była pewna, że poważnie rozważała taką opcję. Usiadła obok przyjaciółki i po prostu się nie odzywała.

- Czuję, że to takie nierealne. – powiedziała Hermiona – Myślę, że go rozumiem, bo nawet nie jestem stanie sobie wyobrazić… to po prostu dziwne uczucie, że mamy wrócić do szkoły, po tym wszystkim, co się stało.

- Nierealne. – powtórzyła Ginny.

Marzyła o tym, bo to było realne. Nie marzyła o niczym więcej, tylko o tym, by to wszystko się nie wydarzyło.

- Wiem, że pójdzie – powiedziała znów Hermiona, jej głos brzmiał odlegle pomimo tego, że siedziała obok niej – Myślę, że zawsze to wiedziałam. Nie to, że kiedykolwiek lubił naukę. Ale… to nadal boli. – podniosła odrobinę głowę i spojrzała kątem oka na Ginny – Ty i Harry…

- Już nie ma mnie i Harry’ego – powiedziała stanowczo.

- Nadal go kochasz – cicho odpowiedziała Hermiona.

- To nieważne. On się zmienił. Ale Ron i ty… od kiedy?

- Od Bitwy – mruknęła Hermiona, patrząc na swoje dłonie – To po prostu się stało, wiesz? Lubiłam go od bardzo dawna. Ale od… - znów spojrzała na Ginny – od śmierci Freda, to już nie jest ta sama osoba. Dawałam mu przestrzeń, wiesz? Ale to nie wystarcza.

- On po prostu potrzebuje czasu.

- Wiem – odpowiedziała – Czasu zdala ode mnie.

- To nie tak.

- A jednak – nalegała – On potrzebuje spędzić czas z tobą… z jego rodziną. Więc ja… ja wracam do Hogwartu, to oczywiste. A on zostaje tutaj.

Ginny sięgnęła ręką i uścisnęła jedną z dłoni Hermiony.

- Ja też wracam.

- Naprawdę?

Ginny kiwnęła głową, potem uśmiechnęła się delikatnie i sięgnęła ręką do kieszeni.

- Zostałam Kapitanem drużyny Quidditcha – powiedziała, pokazując przyjaciółce odznakę.

- Och, Ginny – Hermiona uśmiechnęła się szeroko – To wspaniale.

Ginny odwzajemniła uśmiech.

I wybuchła płaczem.

Bez wahania, Hermiona przytuliła ją mocno.

- Och, Ginny. To nic takiego. – wyszeptała bezsensownie – Wszystko będzie dobrze.

- Tęsknię za nim – wybełkotała Ginny, nie wiedząc, kogo ma na myśli – Freda, Harry’ego? – Tęsknię za nim, tęsknię za nim…

- Szzz… - uspokajała ją Hermiona – Wiem.

- Nie mogę uwierzyć, że odszedł – płakała w ramię Hermiony, jej słowa stłumione przez sweter przyjaciółki – Tak bardzo za nim tęsknię… Dlaczego odszedł? – Hermiona przytuliła ją mocniej.

- Nie wiem – powiedziała cicho – Naprawdę nie wiem Ginny. Ale wierz mi…

Przekonanie w głosie jej przyjaciółki sprawiło, że Ginny podniosła na nią wzrok. Oczy Hermiony były pełne łez, ale uśmiechała się szczerze.

- On wróci.