Cena zwycięstwa. Rozdział 25

Dzisiaj jedna ważna rzecz: to jest połowa. Jesteśmy równo w połowie opowiadania :) Nigdy nie sądziłam, że dobrnę do tego momentu. A jednak!

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze. Dziękuję ludziom, którzy codziennie tu zaglądają. Dziękuję tym, którzy kiedykolwiek przeczytali chociaż słowo. :*

Wiecie, że małe szkockie dzieciaki, które próbują przeklinać po polsku są wkurzające? Nie wiecie? To już wiecie :) Pomimo tego, cieszę się, że zdecydowałam się na Szkocję. No i muszę się wam pochwalić, dostałam się na studia! :D Strasznie się cieszę.

Miłego czytania! :) Oryginał znajdziecie >tutaj<

Rozdział 25

Przeciwnie do wskazówek zegara

27 listopad 1998

Unikał jej.

Na początku nie była pewna. Nie mieli w cale tak wielu lekcji razem. Może po prostu nie miał na tyle pracy domowych by wyjaśnić pójście do biblioteki. Może się znudził. Ale w dniu, kiedy wszedł do sali eliksirów i usiał w ławce na samym przedzie klasy, w miejscu jak najdalej od niej, wiedziała. Nie podniósł na nią wzroku ani razu, nigdy nie pojawiał się w odległości dziesięciu metrów i nadal tego nie robił, nawet po ich rozmowie pełnej pytań – po której miała pierwszy koszmar, może tydzień temu. I po prostu nie mogła pojąć, co się stało.

Ona myślała… Wierzyła, że Malfoy się zmienił. Każdy się zmienił przez wojnę. Większość stała się w pewnym sensie gorsza – zmęczona, gorzka, smutna. Malfoy też taki był, ale nadal, porównując z tym, kim był wcześniej – arogancki, zarozumiały, zimny – teraz był… lepszy. Czasami się uśmiechał. Rozmawiał z nią jak z sobą. Przestał nazywać ją, i innych, szlamą.

Teraz po prostu przestał z nią rozmawiać.

Więc tego dnia, kiedy weszła do klasy eliksirów, zamarła w szoku. Ponieważ Malfoy tu był. Stał odwrócony od niej, ale nie było możliwości pomyłki – te blond włosy i zbyt szczupła sylwetka nie mogły należeć do nikogo innego. Stał, wpatrując się w profesora Blimerka. I stał przy jej ławce. Tej, przy której się nie pokazał od czasu ich prawie-kłótni. Do diabła, ona prawie nie widziała go od tego czasu, nie mowiąc już o jakiejkolwiek rozmowie z nim. A jednak tam stał. Jakby nic się nie stało. Jakby był tam podczas każdej leksi eliksirów przez ostatni tydzień.

Odwrócił głowę w jej stronę kiedy usłyszał jej kroki i coś przemknęło po jego twarzy kiedy ona bez słowa położyła swoją torbę obok jego. Strach? Nie, to nie to. To nie było nawet wahanie. Niepokój?

- Hej. – powiedział cicho, jego oczy patrzyły na nią oceniająco.

Nie odzywała się kiedy otwierała torbę, wyciągała dzisiejszy esej i udawała, że jest zaczytana w instrukcje do dzisiejszego eseju. Spojrzała na niego kątem oka. Wyglądał na dotkniętego.

- Granger. – powiedział – Wszystko w porządku?

Poczucie winy, zdała sobie sprawę. To właśnie to próbowała zdefiniować. Nie strach, ale poczucie winy. Draco Malfoy czujący się winnym. Kto by pomyślał.

Usiadła, patrząc prosto na tablicę, jej kark był sztywny. I nadal nie odpowiedziała.

- Dobra. – powiedział Malfoy – Chyba jednak nie. Słuchaj, Granger… musimy porozmawiać.

- Nie widzę takiej potrzeby.

- Nie bądź dziecinna. – rzucił – Doskonale wiesz, że jest taka potrzeba. – wyglądał jakby chciał jeszcze coś dodać, ale tylko odwrócił się i ruszył w stronę szafki ze składnikami by wybrać te potrzebne dzisiaj.

Hermiona westchnęła. Oczywiście, że wiedziała dlaczego chciał porozmawiać. Prawie już się dogadywali. Byli daleko od bycia przyjaciółmi, ale mogła na niego patrzeć bez czucia złości czy irytacji. Mgła się do niego uśmiechać. Mogła, czasami, śmiać się z jego komentarzy. I mogła z nim pracować. To była najlepsza część, naprawdę. Był idealnym partnerem do eliksirów. Wiedział co robi, ale nie – tak naprawdę nie mógł – pouczał jej. Razem pracowało im się dobrze, a Hermiona nie mogła sobie przypomnieć jak dawno mogła powiedzieć coś takiego.

Nie pracowali ze sobą od tygodnia. Blimerk nic nie powiedział kiedy nagle przestali być partnerami. Wyglądał jakby… jakby się tego spodziewał. I to było czymś, co denerwowało ją najbardziej. Ponieważ była idiotką. Ona wierzyła w Malfoya.

- Słuchaj, Granger… Przepraszam.

Odwróciła głowę i Malfoy odchylił się na kilka centymetrów, jego oczy rozszerzyły się delikatnie, niemal upuścił fiolki i składniki, które trzymał w rękach.

- O nie, nie. – syknęła z zaciśniętymi zębami – Już raz próbowałeś mnie tak urobić, Malfoy. To dosyć oczywiste, że w ogóle się nie zmieniłeś. Nie mam pojęcia dlaczego mnie tak unikałeś przez ostatnie tygodnie, ale zgaduję, że ma to coś wspólnego z faktem, że nie możemy siebie znieść.

Spojrzał na nią twardo.

- Nigdy nie mówiłem, że jestem miły. Nigdy nie mówiłem, że w ciągu jednego dnia, staniemy się najlepszymi przyjaciółmi. – spojrzał na jego ławkę – Nie wiem, co sobie myślałem. Ale… chyba wymyśliłem sobie, że ty jesteś jedyną osobą, która może dać mi drugą szansę.

To był ten nowy Malfoy, ten, z którym nie wiedziała jak sobie radzić. Ten, który potrafił, podobnie jak jego stara wersja, zirytować ją jak nikt inny, a chwilę później wciskać guziki jej serca z taką wprawą, jakby robił to od zawsze.

- Malfoy… - zaczęła, patrząc jak on wypełnia kociołek wodą i zapala pod nim ogień – Nie wydaje mi się…

- Przepraszam. – powiedział, nie odrywając wzroku od kociołka – Nie unikałem cię. Myślałem, że to ty chciałaś bym cie unikał. Tego dnia… Ty uciekłaś…

- Tak. – powiedziała – To prawda. Temu nie mogę zaprzeczyć.

- Właśnie. – powiedział – Ale myślałem, że powinienem trzymać się z dala.

- Więc dlaczego wróciłeś?

- Bo posyłałaś mi śmiertelne spojrzenia, które uświadomiły mi, że źle robię. – uśmiechnęła się słysząc to.

- Malfoy…

- Dlaczego zawsze mnie tak nazywasz? – zapytał, prostując się i odwracając by… rzucić jej to spojrzenie. Zamarła.

- Dlaczego… co?

- Malfoy. – sprecyzował – To znaczy, wiem, że to moje nazwisko. Ale to nie tak, że mogłem je sobie wybrać. Nienawidzę… nie konkretnie nazwiska. Tylko sposobu, w jaki wszyscy je wymawiają. Z kpiną.

- Draco. – powiedziała, celowo wkładając w to jedno słowo dużo kpiny.

Zrobił ten swój prawie-uśmiech, w którym jego oczy się śmieją, ale jego usta ledwie się ruszają.

- Prawie mi się to spodobało. – a potem naprawdę się uśmiechnął – Hermiona.

- Draco. – odpowiedziała.

- Hermiona. – powtórzył. Wyraz jego twarzy zmiękł – Hermiono, przepraszam.

Poczuła, że jej twarz ogrzewa się, jednak może było tak, ponieważ stała zbyt blisko ognia. Pochyliła się nad kociołkiem i wrzuciła pierwsze składniki.

- Wiem.

- Hermiona? – znów powiedział, tym razem jako pytanie.

- Tak? – zapytała ostrożnie, sięgając by zamieszać w kociołku.

- Mogę cię o coś zapytać?

Ton jego głosu nagle stał się niezręczny. Hermiona przestała mieszać i spojrzała do góry.

- Słucham.

Wyglądał na zdenerwowanego. Bawił się swoją różdżką, rolując ją w rękach, celowo unikając jej wzroku.

- Tego dnia… W Pokoju Życzeń, kiedy Crabbe… Ja… ja myślałem, że zginę. A ty… - nagle spojrzał na nią – Ocaliłaś nasze życia.

Jego twarz utraciła resztki koloru, ale jego oczy pozostały świdrujące. Wypełnione niepewnością, szukające odpowiedzi, ale ciemne i świdrujące.

- Dlaczego?

Pytanie zaskoczyło ją. Spodziewała się kolejnych przeprosin, może, albo wdzięczności.

- Ja… ja nie wiem. – powiedziała szczerze – My… nie mogliśmy… To nie tak, ze mogliśmy po prostu odwrócić się i zostawić was na pewną śmierć.

- Ja bym tak zrobił. – powiedział cicho, nadal nie spuszczając z niej wzroku.

To ona pierwsza opuściła wzrok i powróciła do eliksiru.

- Nie jestem taka jak ty, Draco. – potem, po chwili niezręcznej ciszy, dodała – To był pomysł Harry’ego, nie mój. Dlaczego mnie o to pytasz?

- Z tobą łatwiej mi się rozmawia.

- Dlaczego nie chciałeś zidentyfikować Harry’ego w twoim domu? – odparowała.

- Jak bardzo niespodziewanie to nie zabrzmi, Granger, ja właściwie nie przepadam za oglądaniem mojej ciotki podczas torturowania innych ludzi.

Wzięła głęboki oddech. To było już jakiś czas temu, ale nigdy nie wystarczająco dawno, i wspomnienie nadal paliło blizny na jej ręce.

Draco zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki i powiedział cicho:

- Cholera. Przepraszam. Nie pomyślałem.

- Tak. – powiedziała bezmyślnie, nieświadomie mieszając eliksir.

Po kolejnej niezręcznej ciszy, wyciągnął rękę i dotknął palcami jej dłoń, zdecydowanie mieszając za nią eliksir.

- Odwrotnie do wskazówek zegara, nie zgodnie ze wskazówkami!

~-o-~

Hermiona była zaskoczona tym, jak łatwo można było wchodzić i opuszczać komfortową strefę Malfoya… Draco. Podejrzewała, że to z powodu ich niezbyt komfortowej przeszłości. Ich teraźniejsze osobowości były kompatybilne i czasami dochodziła do wniosku, że lubi jego towarzystwo, ale nawet najmniejsza wzmianka o ich przeszłości, burzyła ten most porozumienia pomiędzy nimi i spowodowała niezręczność. Przechodzili od przyjaznych żartów do ciężkich ciszy, w mniej niż minutę.

Spacer do biblioteki p lekcji eliksirów był jednym z tych momentów. Hermiona debatowała który z tematów byłby lepszy na rozmowę, kiedy Draco rzucił, znikąd:

- Jutro jest mech Quidditcha.

- Serio? – powiedziała, wdzięczna za okazję do powiedzenia czegoś, nawet jeśli było to na temat, który jej w ogóle nie interesował.

Była ledwie świadoma tego, że zbliżał się sezon Quidditcha. Ginny, która została Kapitanem i uwielbiała każdy aspekt gry, spędzała narzekając na bezmyślność niektórych ludzi na treningach („Nie wiem jak Harry to robił” to jej własne słowa), i pojawiając się w Wielkiej Sali później niż zwykle z powodu „treningu, wiesz jak to jest”. Hermiona nie mogła powiedzieć, że wiedziała, ale nie miała nic przeciwko częstej nieobecności Ginny. To właśnie to powodowało, ze jej przyjaciółka nabrała trochę kolorów na policzkach i jeśli również spowodowało wybuch śmiechu kilka dni temu, Hermiona stała się wielką fanką Quidditcha.

- Gra Ravenclaw. – kontynuował Draco, zerkając na nią – Ze Slytherinem.

- Ach. – powiedziała.

- Przyjdziesz oglądać?

Zwolniła krok, myśląc.

- Nie sądzę. Nie jestem zbyt wielką fanką Quidditcha i jeśli Gryffindor nie gra… Nie wiem.

Draco był cichy przez moment i zastanawiała się co powiedziała, że spowodowało to powrót niezręczności.

- Czy Slytherin ma dobrą drużynę w tym roku? – zapytała by przerwać ciszę.

- Myślę, że dosyć przyzwoitą. Ale Ravenclaw zdobył w tym roku bardzo dobrych zawodników, z tego, co słyszałem. To będzie wyzwanie.

Mogła słyszeć uśmiech w jego głosie.

- Ty naprawdę lubisz Quidditch, prawda? – zapytała kiedy dotarli do biblioteki.

- Tak. – powiedziała, popychając drzwi – Masz pracę domową do zrobienia?

- Jeszcze nie.

- Super. Możesz zrobić mi transmutację? – zapytał kiedy odkładał swoją torbę i odsuwał krzesło by usiąść.

Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Miał kamienny wyraz twarzy, ale po chwili lub dwóch, jego oczy zaświeciły się i wygięły w kącikach, jednak jego usta pozostały nieruszone.

Uderzyła go w ramię.

- Przestań się ze mną droczyć, idioto.

- Jestem dosyć poważny. – powiedział, nadal się nie uśmiechając – Nie wyglądam poważnie?

- Tak naprawę padasz wewnątrz ze śmiechu.

- Nie, naprawdę. – nalegał – Mam esej na dwie stopy z transmutacji na poniedziałek, a ponieważ mam mecz w tym tygodniu, nie będę miał czasu go napisać. A skoro ty nie idziesz na mecz… - jego głos załamał się, a on spojrzał na nią znacząco.

- Śnij dalej, Draco. – powiedziała – To ten o zaklinaniu? – kiwnął głową.

- Pierwsze zarejestrowane użycie, teoria, jak długo zaklęte obiekty mogą trwać, plus przykłady, podaj pięć przykładów gdzie zaklinanie poszło źle, wniski.

- Spędziłam godziny nad tym esejem. – powiedziała, kręcąc głową – Był straszny. Więc definitywnie odmawiam.

Wzruszył ramionami, nie wyglądając na zbyt zaskoczonego i odchylił się na krześle. Kosmyk jego włosów opadł mu na oczy więc odrzucił go na bok, zirytowany.

- Szkoda.

- Ale chyba mogłabym pożyczyć ci moje notatki. – powiedziała – Ale będziesz musiał sam zrobić konkretne pisanie. Zaklinanie jest ważne na owutemach więc… - zamilkła i spojrzała na niego – Hej.

- Hej?

- Nigdy się nie zastanawiałam… Co chciałbyś robić po zdaniu egzaminów?

Spojrzał na nią dziwnie.

- Co masz na myśli?

- Masz w planach jakąś karierę?

- Cóż, tak. – powiedział, nie uśmiechając się – Myślałem o tym, jaki to niesamowity pomysł, żeby zostać Ministrem Magii. Nie sądzisz? Nikt nie zawaha się na mnie zagłosować.

- Nie o to mi chodzi. – powiedziała – Mówiłam o…

- Czy to ważne? – przerwał jej – Słuchaj, Granger. Nigdy nie myślałem… W zeszłym roku, doszedłem do wniosku, że zawsze będę Śmierciożercą, wiesz? Myślałem, że to zdefiniuje moją przyszłość. Albo będę służył Czarnemu Panu do śmierci, albo spędę rsztę mojego życia w Azkabanie. Nigdy nie myślałem, że mógłbym… - przerwał, patrząc niezręcznie na swoje dłonie – Nie ma pracy dla Śmierciożercy. – dokończył szorstko.

- Draco. – powiedziała miękko, sięgając by przykryć jedną z jego dłoni swoją własną – Teraz jesteś wolny.

- To nie ma znaczenia. – powiedział, zabierając ręce.

Odrzucenie zabolało, nie wiedziała dlaczego.

- Draco…

- Jedynym powodem, dla którego wróciłem w tym roku, jest to, że prosiła mnie o to moja matka, Granger. – przerwał jej.

- Ale co robiłbyś jeśli miałbyś pracę?

Zastanawiała się czy je głos naprawdę brzmi na tak przerażony i doszła do wniosku, że chyba tak. Nie mogła wyobrazić sobie życia bez pracy. Czy to nie dlatego powróciła na swój siódmy rok nauki – by mieć przyzwoitą karierę, taką, na którą była gotowa, i na którą zasłużyła?

- To nie tak, że muszę pracować by żyć. – powiedział Draco od niechcenia – Moja rodzina ma wystarczająco dużo pieniędzy.

- Nawet bez tego, co odebrało wam Ministerstwo na odbudowę Hogwartu?

Spojrzał na nią i coś w jego ciemnych oczach sprawiło, że odwróciła wzrok i powiedziała:

- Zapomnij. Trzymaj. – podała mu swoje notatki o zaklinaniu i nie mogła powstrzymać się – Wiesz, że esej z eliksirów jest na jutro?

Wyglądał na wdzięcznego za zmianę tematu i z oczami utkwionymi z jej notatkach, powiedział:

- Oczywiście.

- Spisałeś go od kogoś?

- Nie.

- Czyli bardziej lubisz eliksiry niż transmutację?

- Co to jest, przesłuchanie w Ministerstwie? Czuję się jakbym wrócił na rozprawę.

Słowa, wypowiedziane tak od niechcenia, uderzyły w Hermionę jak nagana.

- Och. – powiedziała, jej głos nagle cichy – Przepraszam.

- Salazarze. – powiedział Draco, prostując się – Masz zamiar Zasze być taka płaczliwa w stosunku do mnie?

- Oczywiście, że nie. – rzuciła – Zaczniesz ten esej czy nie?

- Raczej nie. – powiedział, ale pochylił się i wyciągnął kałamarz z torby.

Na świeżym pergaminie zaczął organizować jej notatki w niechlujne ale odczytywalne grafy, wykończone strzałkami i słowami-kluczami. I był mniej-więcej cichy przez resztę godziny, czasami przerywając pracę by zapytać co dane zdanie ma znaczyć. To był ciche porozumienie, którego brakowało Hermionie. Lubiła mieć kogoś,  nawet jeśli – może właśnie jeśli – ten ktoś nic nie mówił. Było coś w osobie Draco. Wydawało się, że promieniuje uczuciem. Nie ciepłem, zaufaniem ani niczym, co Hermiona lubiła. To było coś… innego.

Ich przerwa skończyła się zbyt szybko. Ledwie słyszała dźwięk dzwonu, ale Draco odsunął swoje krzesło i wsunął zaczęty esej do torby. Dzwon oznaczał koniec ich wspólnego czasu. Poza eliksirami, ich jedyną wspólną lekcją, biblioteka była jedynym miejscem, gdzie się widywali. Zanim odszedł – on zawsze odchodził bez słowa – Draco niespodziewanie uśmiechnął się do niej i powiedział cicho:

- Powinnaś przyjść jutro. Mówię o meczu.

Odwrócił się by odejść i prawie już zniknął za półką z książkami, kiedy to do niej dotarło. Podniosła się ze swojego krzesła, nie kłopocząc się by posprzątać swoje rzeczy, i podążyła za nim, niemal biegnąc.

- Draco! – zawołała – Draco… poczekaj.

Był o krok od wyjścia z biblioteki kiedy zatrzymał się i odwrócił by na nią spojrzeć.

- Tak? – zapytał, wyglądając na zmieszanego.

- Czy jest powód… Czy ty… Jak… - przerwała, nie wiedząc jak to powiedzieć.

- Granger, mam teraz zajęcia.

- Ja też – rzuciła – Słuchaj… Należysz do drużyny Quidditcha w tym roku?

W tym momencie się uśmiechnął. Był to szczery uśmiech. Taki ukazujący jego zęby i sięgający jego oczu.

- Długo ci to zajęło. – powiedział – Jak myślisz, dlaczego spędzałem coraz mniej czasu w bibliotece? Treningi zajmują dużo czasu. I tak nawiasem, jestem kapitanem.

- Och. – powiedziała – Co? Jak?

- Rzuciłem klątwę na biednego piątoklasistę i oczywiście ukradłem jego odznakę. – powiedział beztrosko, wyciągając do niej rękę, dłonią do góry.

Wpatrywała się w błyszczącą, srebrną odznakę.

- Żartuję Hermiono. – powiedział z kpiną – Naprawdę w to uwierzyłaś? Merlinie. Dostałem ją tak jak każdy, z listem z Hogwartu.

- Och. – znów powiedziała, czując się głupio – No tak.

- Jeśli to wszystko – powiedział – to powinienem się zbierać. – i znów odwrócił się by wyjść.

- Jeszcze tylko jedna sprawa. – powiedziała – Będę tam jutro. I… będę ci kibicować.

Zamarł, ale nie odwrócił się do nie. Po kilku chwilach powiedział cichym głosem:

- W takim razie, dziękuję. – a potem – Czekaj, to znaczy, że nie zrobisz mojego eseju na transmutację?

Popchnęła go do przodu.

- Och, cicho bądź. Nie powinieneś iść na zajęcia?

CZYTASZ = KOMENTUJESZ