Cena zwycięstwa. Rozdział 48

Rozdział 48

Czarne jak krew

25 czerwca 1999

Dzień był słoneczny. Tego typu, że zaczynasz się zastanawiać, jak pogoda może być tak kolorowa i wesoła, kiedy wszystko inne jest ponure. Byli w Dworze Malfoyów, w ogrodzie, siedzieli na brzegu fontanny. Narcyza ją zaprosiła. Lucjusz, jak jej powiedziano, był nieosiągalny. Zapewne tak było lepiej dla wszystkich. Draco miał wrócić do domu za kilka dni.

- Jak Draco minął rok szkolny? – zapytała, próbując nawiązać rozmowę.

Wyraz twarzy Narcyzy pociemniał.

- Nie wiem. – powiedziała szczerze – Nie mam pojęcia. Prawie w ogóle nie pisze i odmówił przyjazdu na święta. Wiem, że wini nas za to, co się stało. Do tego Azkaban był dla niego taki ciężki, Andromedo. Nie wiem czego mam się spodziewać na dworcu kiedy wreszcie wróci. Nie masz pojęcia, Andy, jak to jest widzieć swojego syna torturowanego – bo to jest tortura – przez dementorów dopóki ledwie możesz go rozpoznać. Nie widziałam go od sierpnia i nie wiem jak sobie radzi. Nie wiem czy… czy… - głos jej się załamał – Boję się, Andy. Nie wiem co bym zrobiła gdyby on poszedł w ślady… jeśli stałby się… jeśli zamieniłby się w Bellę.

- On… mógłby? – zapytała Andromeda, czując strach budujący się gdzieś wewnątrz.

- Nie. – powiedziała Narcyza, prostując się, z cieniem złości w oczach – Oczywiście, że nie. Ale te ostatnie lata były dla niego trudne. Musiał robić rzeczy, których nikt nigdy nie powinien robić. Patrzył na rzeczy, na które nikt nie powinien patrzeć. On nadal jest młody, Andromedo. Jest podatny na wpływy. A dementorzy… - jej głos zamarł – Nie wiesz jak to jest. – powiedziała znowu, tym razem z większą siłą.

- Wiem – powiedziała powoli Andromeda – jak to jest, stracić całą rodzinę na rzecz Śmierciożerców.

Głowa Narcyzy poderwała się do góry.

- Och… Andromedo, nie miałam tego na myśli. Wiesz, że nie myślę… Andy, ja zasłużyłam na to, co dostałam. Nasłużyłam na coś o wiele gorszego niż dostałam. Ale nie narzekam z powodu samej siebie. Martwię się o mojego syna.

- Chciałabym – zaczęła Andromeda – nadal mieć dziecko, o które mogłabym się martwić.

Spojrzała na Teddiego, który siedział na jej kolanach. Wesoły, bawił się jej długimi, ciemnymi włosami. Dziwiło ją to, że miał włosy tego samego koloru co ona. Włosy, które nie zmieniły się odkąd zdał sobie sprawę, że już nigdy nie zobaczy swojej matki. Ale jej włosy były dla niego ulubioną zabawką kiedy się nudził. Jeszcze bardziej lubił włosy Narcyzy. To mogła zrozumieć. Gładkie, długie blond włosy były stanowczo bardziej fascynujące niż brązowe.

- Mama. – powiedział, patrząc na nią.

Patrzył na nią ciemnymi oczami, nadal oczami Belli. I zachichotał.

- Nie mama. – powiedziała, wzdychając – Andy. Spokojnie, kochanie. – dodała kiedy Teddy powiedział coś niezrozumiałego płaczliwym głosem.

Ogólnie mówiąc, Teddy był niesamowicie inteligentnym dzieckiem, ale próby uświadomienia go, że ona nie jest jego matką były równie nieskuteczne jak próba spadania w górę. Nie mogła go za to winić. Jakie dziecko nie chciało mieć matki? Ale zaczęła go poprawiać, bo za każdym razem kiedy to mówił, jej serce rozpadało się na jeszcze więcej kawałków, kiedy przypominała sobie głos Nimfadory, jej uśmiech, jej twarz.

Czy martwiła się o Teddiego? Oczywiście, że tak. Ale to nie było to samo. To był syn jej córki, ale nie był jej dzieckiem. Za każdym razem, kiedy na niego patrzyła, przypominała sobie o tym. Przypominała sobie o swojej martwej córce. Również o jej zięciu, którego za życia nie doceniała wystarczająco. Był dobry dla jej córki, teraz o tym wiedziała. Ale była do niego taka ostra…

Znów spojrzała na Narcyzę. Oczy jej siostry nadal były pełne strachu i szeroko otwarte.

- Andromeda, tak bardzo za to przepraszam…

- Wiem jak to jest być matką. – przerwała jej Andromeda – Moja córka dorastała szczęśliwa, z rodzicami, którzy ją kochali i nie próbowali jej kontrolować. Wyrosła na wolną i zdecydowaną kobietę. Poślubiła człowieka, którego kochała z całego serca pomimo jego… wad. Była szczęśliwa. Rok temu musiałam ją pochować. Musiałam patrzeć jak opuszczają do ziemi jej ciało. Musiałam wybrać napis na grobie mojej własnej córki. Rozumiesz to, Cyziu? Rozumiesz co to robi z człowiekiem? Nikt nie powinien być zmuszony do pochowania własnego dziecka. Nikt nie powinien żyć dłużej niż własne dzieci. Wierz mi, Narcyzo, wiem co to znaczy być matką. Wiem również jakie to uczucie kiedy twoje serce rozpada się na milion części. Więc wydaje mi się, że mogę zrozumieć co teraz czujesz.

- Przepraszam. – powiedziała cicho Narcyza – Wiesz, że nie to miałam na myśli. Ja tylko… tak jak powiedziałaś, Andromedo, wiesz jak to jest być matką. Kocham Draco całym moim sercem. Po prostu… czasami zapominam o całej reszcie kiedy o nim myślę.

- Wiem. – odpowiedziała Andromeda – Nie mam ci tego za złe. Pomimo wszystkiego, on jest moim siostrzeńcem. W pewnym sensie.

- W każdym sensie. Krew Blacków jest silna, Andromedo. My zawsze będziemy twoją rodziną.

Zaśmiała się sucho.

- Och to brzmi dobrze w twoich ustach. ‘Zawsze będziemy twoją rodziną’. Gdzie byłaś Narcyzo, kiedy rodziła się twoja siostrzenica? Gdzie byłaś kiedy nasza rodzina mnie wydziedziczyła? Gdzie byłaś kiedy Bella próbowała mnie zabić? W naszym przypadku, woda jest silniejsza niż krew. Kiedy was opuściłam Narcyzo, poznałam wielu niesamowitych ludzi. Poślubiłam mężczyznę, którego kochałam i miałam niesamowitą i piękną córkę. Nigdy nie będę żałowała życia, jakie wiodłam, kiedy opuściłam rodzinę. To ty podjęłaś złą decyzję. Ty i reszta naszej rodziny. Twój syn również.

- Krew, która sprawia, że jesteśmy siostrami…

Odepchnęła wyciągniętą rękę Cyzi.

- Jeszcze nie zrozumiałaś, Narcyzo? Jeszcze nie zrozumiałaś, że nie ma czegoś takiego jak czysta, szlachetna, nieskalana krew Blacków? W nas wszystkich płynie taka sama krew. – wskazała głową na Teddiego – To jest syn twojej siostrzenicy. Jest pół-krwi, a jego krew jest tak samo czerwona jak moja czy twoja. Krew jest czerwona, Narcyzo. Nie jest brudna. Nie jest czymś, z czego można być dumnym. A już na pewno nigdy nie jest czarna. Jest czerwona.

Teddy zapłakał w jej ramionach, przestraszony jej głosem.

- Wierzę ci. – powiedziała Narcyza – Wierzę ci. Przestań, Andromedo. Nie próbowałam nikogo oskarżać. Czy naprawdę sądzisz, że za każdym razem, kiedy patrzę na Teddiego myślę o jego ojcu-wilkołaku i matce pół-krwi, i go nienawidzę? Kocham tego chłopca, Andromedo. Wiesz o tym.

- Po prostu się martwię. – powiedziała Andromeda, patrząc w dół na swojego wnuka – Nie byłam w stanie ochronić jego rodziców. Mojej córki. Jak mogli mi powierzyć swojego syna? Martwię się o niego. Nie wiem, czy będę mogła zrobić to, co dla niego dobre. Nigdy nie będę w stanie zastąpić mu rodziców. Powinni tu być, dla niego.

- Po prostu wychowaj go tak, jak wychowałaś swoją córkę. Wychowaj go na szczęśliwego człowieka.

- Myślę, że wiem. – przyznała Andromeda – Wiem, że kochasz Teddiego.

- Twoją córkę też bym kochała, jeśli bym ją poznała.

Andromeda gwałtownie wciągnęła powietrze i zamknęła oczy. Te słowa brutalnie przywołały obraz Nimfadory. Jej oczy, jej głos, jej niezdarność, jej… wszystko. Nimfadory, która mogłaby przeżyć jeśli jej matka nie byłaby z rodu Blacków, jeśli jej ciotka nie byłaby szalona.

Palce Cyzi przykryły jej dłoń i otworzyła oczy. Narcyza znów wyciągnęła do niej rękę, ale ona znów ją odepchnęła. W oczach jej siostry znów zobaczyła ból. Potem ta odwróciła wzrok i cicho wykrzyknęła.

- Andy, spójrz na Teddiego.

- Ja dopiero… - zamarła i wpatrywała się w swojego wnuka.

- Mama. – powiedział Teddy, ciągnąc ją za rękaw – Mama…

I nie miała odwagi mu powiedzieć, znów, że nie jest jego matką. Bo… Bo włosy Teddiego były brązowe, niemal czarne. Takie same jak Andromedy. A właśnie stały się jasnoniebieskie. Tak niebieskie jak niebo w słoneczny dzień. Jak jasne jak łzy, które zaświeciły się w oczach Cyzi. Jak jasne jak jego przyszłość w świecie wolnym od wojny.

- On sobie poradzi, Andy. Obiecuję.

Narcyza znów wyciągnęła rękę by uścisnąć jej dłoń i tym razem, pozwoliła jej.

***

Zdecydowanie mój ulubiony rozdział :) Chciałabym przeczyatć o pierwszym spotkaniu Draco i Teddiego.

Nie mogę uwierzyć, że jeszcze tylko dwa rozdziały do końca. Kiedy zaczynałam tłumaczenie tego opowiadania, kiedy zakładałam tego bloga... nie sądziłam, że odniesie on aż taki sukces. Dlatego DZIĘKUJĘ wszystkim, którzy kiedykolwiek tu zajrzeli, przeczytali, skomentowali, obserwowali. You all make me happy as fuck :D A teraz czas na eksperyment zainspirowany gościem o nazwisku Tyler Oakley (jego kanał na YouTube możecie znaleźć tutaj). Jeśli przeczytałaś/przeczytałeś notkę pod rozdziałem, napisz w komentarzu słowo 'marchewka'. Dziękuję :) 

Może mi ktoś wytłumaczyć, co się dzieje z pogodą w Dundee? Bo ja nie ogarniam :/ Btw, planuję kupić nowy telefon, bo (wierzcie lub nie) obecnie używam Samsung Corby. Tak, dobrze przeczytaliście. Więc moglibyście wyrazić swoje opinie lub podzielić się doświadczeniami z iPhonem 4/4S?? Lub może polecić jakiś inny telefon, który nie jest zbyt duży. Byłabym niezmiernie wdzięczna.

Oprócz tego, myślę nad zmianą szablonu. Może ktoś chciałby wykonać nowy? :D

Założyłam nowego bloga! Mam zamiar publikować na nim opowiadania swojego autorstwa. Będą to 3 partowce. Czasami miniaturki. Nie tylko HP. W wielkim skrócie, to będzie miejsce, gdzie Lex wrzuca całą swoją twórczość. Pierwszy rozdział już niedługo. I będzie to Dramione! :D Zapraszam serdecznie. Tutaj macie linka.

Mam nadzieję, że koniec roku szkolnego mija wam bez zbędnych stresów :)

xoxo

Lexie