Cena zwycięstwa. Rozdział 43

Rozdział 43

Kryminalny błąd

14 marca 1999

Nareszcie go dopadli. Ledwie mógł w to uwierzyć. Miesiące wysiłków, miesiące rozpaczy, miesiące wypełniania tego głupiego zeszyciku i teraz, nareszcie, był tu, stojąc twarzą w twarz z Rookwoodem. Stało się to przez przypadek. Okazało się, że zeszyt był kompletnie bezużyteczny, ale nie o tym chciał teraz myśleć. To nie było ważne. To co się liczyło to skutek. Każdy mały bazgroł, każda klątwa, której się nauczył, każda kropla potu… to wszystko było tego warte, jak najbardziej, jeśli tylko się to tak skończy. Jeśli go złapią, będzie mógł złożyć swoją rezygnację już jutro i tak to się skończy. Odniósłby sukces. Pomściłby Freda.

Jego ręka trzymająca różdżkę, trzęsła się i Savage to zauważył. Rzucił mu ostre spojrzenie mówiące, Lee, ogarnij się. Możesz to zrobić. Ale Lee nie trząsł się ze strachu. Nie bał się. Czekał na to tak długo, że nie mógł być przestraszony. Wiedział, że jest gotowy. To nie był strach, to było oczekiwanie. Jeśli byłby psem na smyczy Savege, to ostry wzrok byłby gwałtownym pociągnięciem paska by go powstrzymać. Ale to by nie podziałało. Smycz by się zerwała.

- Proszę, proszę, proszę… - powiedział Rookwood, przełamując tą ciężką ciszę, która zapadła kiedy zauważył trzech aurorów. Lee zesztywniał na dźwięk jego głosu – Co my tu mamy?

- Augustus Rookwood. – powiedział Sevage – Jesteśmy grupą aurorów oddelegowanych przez Ministerstwo by cię aresztować. Poddasz się bez walki?

To była prosta procedura, potwierdzająca legalność walki, która miała zaraz nastąpić. Nie mogli zaatakować pierwsi, nie dopóki Rookwood nie powie wyraźnie, że się nie poddaje.

- Bez walki, Aurorze? – zapytał Rookwood – Oczywiście. Wręcz umieram by wylądować w Azkabanie. Wiesz, uciekałem przez tak długo by po prostu poddać się trzem namiastkom… - jego usta wykrzywiły się – aurorów, kiedy tylko mnie o to zapytają. Nie mówiąc nawet „proszę”.

- Stupefy! – krzyknął Harry.

Rookwood odbił zaklęcie i odwrócił głowę by spojrzeć na Harry’ego.

- Potter? To ty, prawda? To ty… - i niewerbalnie strzelił w jego stronę fioletowym promieniem, który Harry ledwie zdążył odbić – Petryficus Totalus! – i Savage leżał na ziemi, nie mogąc się ruszyć.

- Cholera. – powiedział Harry, rzucając tarczę na Savage i ruszając się tak, że Rookwood był pomiędzy nim a Lee.

Na ramieniem Śmierciorze3rcy, rzucił swojemu partnerowi wzrok mówiący Odwróć jego uwagę. Nie musiał mówić dwa razy. Lee był bardziej niż szczęśliwy z możliwości rozmowy.

- Czekałem… - zaczął, przeczesując twarz mężczyzny – Tak długo.

- Czuję się zaszczycony. – zakpił Rookwood – Wygląda na to, że mam fana. Bądź poważny, dzieciaku. Jesteś tylko małym chłopcem, który chce zostać bohaterem… Dlaczego w ogóle to robisz?

- Zabiłeś mojego najlepszego przyjaciela. – syknął – Bestialsko zamordowałeś mojego ojca…

- Który to? – zapytał szyderczo Rookwood – Musisz trochę bardziej sprecyzować.

Nadal spoglądał co chwilę przez ramię na Harry’ego. Kiedy tylko próbował postawić krok w bok by wyjść z pomiędzy nich, oni również się ruszali. Ale to była sytuacja bez wyjścia. Jeśli któryś z nich by czegoś spróbował, Rookwood miałby czas by zaatakować drugiego. Savage padł… Savage, doświadczony auror, wiedziałby co zrobić w takiej sytuacji. Lee i Harry umieli się pojedynkować, ale nie byli ekspertami na polu walki. W sprawiedliwej walce, pokonaliby Rookwooda, ale w prawdziwym życiu, byli bezużyteczni.

Kiedy Lee to zrozumiał, poczuł jak buduje się w nim furia. Nie. Nie po to pracował tak ciężko przez miesiące, by skończyć jako taki sam słabeusz jakim był podczas Bitwy…. Zbyt słaby by pomóc Fredowi. Nie przegra.

Odwróć jego uwagę, Lee.

- Przestraszony, co, Rookwood? – rzucił – Spójrz na siebie, nieszkodliwy i zdesperowany. Już po tobie, bezwartościowy morderco. Wpadłeś. Równie dobrze możesz się poddać. Może wtedy dostaniesz, ile? Osiemdziesiąt lat w Azkabanie?  - kontynuował Lee – To nic dla takiego gościa jak ty, co? Jeśli ci się poszczęści, zdechniesz zanim pozwolą dementorom wrócić.

- Spójrz na siebie, Panie Aurorze. – rzucił Rookwood – Nie wiedziałem, że teraz przyjmują… hej!

Oczy Rookwwoda rozszerzyły się i wypuścił z siebie wiązankę przekleństw kiedy różdżka wyleciała z jego ręki i wylądowała w dłoni Harry’ego dzięki jego idealnemu, niewerbalnemu Expelliarmus. To było jedno z jego ulubionych zaklęć. Jedno z tych, z którymi czuł się swobodnie. To, które jako pierwsze dopracował niewerbalnie.

- Przyjmują kogo dokładnie? – zapytał Lee.

- Bezwartościowe, małe gówna, takie jak wy. – wysyczał przez zęby.

- Jesteś rozbrojony. – powiedział Lee – Gadaj teraz, albo możemy cię wziąć tym fajniejszym sposobem.

- Lee – powiedział ostrzegawczo Harry – Lee, kończmy z tym.

Miał rację. Nie było sensu zmuszać Rookwooda by mówił teraz. Odpowiednią procedurą było spetryfikowanie go i doprowadzenie do Azkabanu. Lub skucie go i odprowadzenie do Azkabanu. Ale Lee nie był prawdziwym aurorem.

- Wal się, Rookwood. – powiedział Lee, ignorując przyjaciela i trzymając wzrok na mężczyźnie – Dlaczego to zrobiłeś?

- Jeśli oczekujesz wyrzutów sumienia… - powiedział Rookwood – to znajdź kogoś innego.

Odwrócił się na pięcie i nagle Lee wiedział, że pomimo iż wzięli jego różdżkę, a ryzyko rozszczepienia się w takiej sytuacji jest ogromne, będzie próbował się teleportować. Harry krzyknął „Nie!” a potem wypowiedział jakąś inkantację, której Lee nie zrozumiał. Ale refleksy Lee były szybsze.

Rookwood upadł na kolana krzycząc w bólu. Jego ciało trzęsło się od niewerbalnego Cruciatusa. Był słabszy niż wypowiadana klątwa, ale wyglądało na to, że zrobił to, co miał zrobić. Lee obserwował go obojętnie czując jak chore, mściwe uczucie rośnie w nim przez jakieś pięć sekund, które wystarczyły by Savage wreszcie wydostał się spod wcześniejszego zaklęcia. Lee słyszał jak wykrzyknął „Stupefy!” celując w Rookwooda i czuł satysfakcję z widoku swojego wroga rozciągniętego nieruchomo na ziemi. Potem Savage wykrzyknął coś innego, czego Lee nie poznał, i poczuł jak ostry ból wypełnia jego ciało. A potem stracił przytomność.

~-o-~

Obudził się w Ministerstwie, w salonie aurorów, leżąc na jednej z kanap. Czy to wszystko było tylko snem? Zmagał się by usiąść, czując się jakoś niespecjalnie dobrze. Zauważył Harry’ego, który siedział na innej sofie i Kingsley’a, siedzącego na kolejnej.

- Minister… - powiedział słabo. A potem – Rookwood!

- Jest już w Azkabanie. Oczekuje na wyrok. – powiedział spokojnie Kingsley – Ale to nie dlatego tu jestem.

Oczywiście, że nie. Lee wiedział dlaczego Minister tu był – użył Klątwy Cruciatusa. Niewybaczalnej. Było dwóch świadków. Jednym z nich był Harry Potter, a drugim doświadczony auror. Prawnie, powinien już być w Azkabanie. Do końca życia.

- Wiem dlaczego Pan tu jest. – powiedział Lee sztywno – Jednak nie wiem, dlaczego ja tu jestem. Oczekiwałem, że obudzę się w Azkabanie.

- Nie bez rozprawy. – powiedział Kingsley – Ministerstwo troszczy się o swoich, Lee. Jesteś jednym z aurorów. I to jednym z tych najlepszych.

To było kłamstwo. Lee był najgorszym ze wszystkich aurorów. Zbyt angażował się w przydzielone sprawy, rozmawiał z rodziną i przyjaciółmi ofiar tak długo, aż nienawidził przestępcy do szpiku kości. Zawsze go łapał, przyprowadzał do Ministerstwa, i robił to szybko, ale nie był dobrym aurorem.

- Wymagane jest śledztwo. – kontynuował Kingsley – Są świadkowie, a twoja różdżka na pewno wskaże ostatnie zaklęcie jeśli będziemy tego chcieli.

Lee zesztywniał i instynktownie sięgnął do rękawa. Jego różdżka… nadal ją miał. Czy Kingsley był kompletnie szalony?

- … okoliczności. – Lee znów zaczął słuchać i zdał sobie sprawę, że przegapił część wytłumaczenia Kingsleya – Podczas wojny, aurorzy mogli używać Zaklęć Niewybaczalnych przeciw Śmierciożercom. Nawet Harry… - kiwnął głową w stronę Zbawcy – użył Cruciatusa kilka razy, a nawet nie był wtedy aurorem. Łapaliście Śmierciożercę więc użycie Niewybaczalnej Klątwy może zostać usprawiedliwione. Oczywiście – dodał – fakt, że wybrałeś Cruciatusa jest delikatną sprawą. Mogliście spetryfikować Rookwooda, który, jak powiedział mi Savage, był już rozbrojony. Klątwa Uśmiercająca zagwarantowałaby ci pięciogwiazdkową celę w Azkabanie przez co najmniej piętnaście lat. Ale Cruciatus… Trudno poradzić sobie z Cruciatusem. Niemożliwy ból. Torturowanie kogoś. Dlaczego ty, auror, zrobiłeś coś takiego? – przerwał- Jak to zrobiłeś? Cruciatus wymaga chęci spowodowania niewyobrażalnego bólu… tylko by spowodować ból. Martwi mnie to, że jeden z moich aurorów jest w stanie rzucić tą klątwę.

- Powodem, dla którego zostałem aurorem – powiedział cicho Lee – było by odnaleźć ludzi, którzy zabili moich przyjaciół i znajomych. Powodem, dla którego wybrałem Rookwooda było to, że zabił jednego z moich najlepszych przyjaciół. I użyłem tej klątwy dlatego, że była to pierwsza rzecz o jakiej pomyślałem kiedy tylko na niego spojrzałem. Nie chciałem tylko zemsty. Nie chciałem by po prostu zapłacił za to, co zrobił. Chciałem by wiedział, czym jest ból.

Kingsley nie odzywał się. Potem wstał i opuścił pokój. Harry wyszedł za nim. Ale Lee wiedział gdzie jest i gdzie ta para pójdzie. Gabinet był zaraz obok salonu. Nie myślał przed rzuceniem zaklęcia umożliwiającego mu podsłuchanie rozmowy. Dlaczego miałby? I tak był w dużych tarapatach. Nie miał już nic do stracenia.

Po kilku sekundach, głos Kingsleya podniósł się, brzmiąc na zdziwiony.

- Savage rzucił na niego klątwę. – powiedział – Widział jak Lee rzuca Zaklęcie Niewybaczalne i jak reaguje? Rzuca na niego klątwę. Ten facet ma za sobą lata sukcesów. Tracenie kontroli nie jest w jego stylu.

- To była nadzwyczajna sytuacja. – powiedział Szef Biura Aurorów.

- To prawda. – powiedział Kingsley, jego głos niski i pomimo magii, Lee musiał się wysilić by usłyszeć jego następne słowa, skierowane do Harry’ego – Ale wy wszyscy macie powody by nienawidzić Śmierciożerców. Wy wszyscy spotkaliście ich przynajmniej raz. Wszyscy kogoś przez nich straciliście. Nie wiedziałem, że Lee ma w sobie tyle nienawiści… Nie dostrzegłem tej linii łączącej go z Fredem Weasleyem i Rookwoodem.

- To nie twoja wina. – powiedział Harry -  Żaden z nas nie wiedział.

Lee był zaskoczony słysząc to kłamstwo, ale Harry dzięki niemu ratował go.

- Klątwa… - znów powiedział Kingsley – komplikuje wszystko. Zrobiliście niezły bałagan…. Ale jeśli teraz zagrasz odpowiednio kartami, Harry, może uda ci się uratować przyjaciela.

Harry nie wahał się.

- Jak?

Lee zesztywniał. Rzucił przecież Klątwę Niewybaczalną. Czy Kingsley naprawdę szuka sposobu by uniknął kary? Dlaczego Harry tak bardzo chciał mu pomóc?

- Sevage tego nie polubi. – powiedział Kingsley – Ale ta klątwa została zabroniona tylko trzy miesiące temu. Przeze mnie. Jego zeznania będą mocne w sądzie. Jest bardzo honorowy, ale może mógłbym go przekonać by odpuścił.

- I Lee byłby wolny… tak po prostu?

- Nie. Oczywiście, że nie.

Potem Kingsley powiedział coś, czego Lee nie dosłyszał. Nie do końca zrozumiał również odpowiedź Szefa. Zdołał wyłapać słowa „nieprawdopodobny”, „szczęście” i „okoliczności”. Jednak usłyszał odgłos zamykania drzwi i wiedział, że trójka opuściła pomieszczenie.

Lee opadł na sofę, opuścił głowę na swoje ręce i zaczął płakać.


***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Witam wszystkich! Szybko się uwinęłam z tym rozdziałem :) Jak wam się podobał?

Mi się wydaje, czy maturzyści dzisiaj skończyli rok szkolny? Ktoś wie?

Btw, mogłybyście polecić mi jakieś opowiadania? Niekoniecznie Dramione. Po prostu coś dobrego, co lubicie. Najlepiej żeby były zakończone. Lub długie. :)

xoxo
Lexie