Reuniting Over Coffee by spunkygem

źródło.

Hermiona siedziała zrelaksowana w mugolskiej kawiarni. Była dużo spokojniejsza niż te w magicznej części miasta. Przyciemnione światło, delikatna, jazzowa muzyka i przyjazna obsługa były miłą odmianą. Wzięła duży łyk swojej parującej kawy, która pomimo tego, że parzyła jej gardło, smakowała niesamowicie. Jej kremowa konsystencja, pokryta była warstwą bitej śmietany i wiórek czekoladowych. Młoda kobieta siedziała przy stoliku obok ogromnego okna, które odrywało jej uwagę od laptopa, na którym pracowała. Malutkie płatki śniegu spadały z nieba, zbierając się na ziemi jak biały koc. Był początek grudnia. Hermiona nie mogła uwierzyć jak szybko minął ten rok. Za miesiąc będzie styczeń, początek nowego roku. To oznacza, że minął ponad rok, odkąd zamieszkała z Ronem. Ok., czas wrócić do pracy, powiedziała sobie, odwracając uwagę od okna i kierując ją na laptopa.

Była jedyną osobą w kawiarni, ale nie było to niespodzianą, gdyż było tuż po jedenastej w nocy. Żaden mugol nie piłby kawy o tej porze, zwłaszcza podczas tygodnia. Nasiąkała tą ciszą, której nigdy nie mogła spodziewać się w domu. Ron zawsze zapraszał swoich braci lub Harry’ego by oglądać mecze Quidditcha. W ich domu zawsze było głośno.

Malutki dzwonek nad drzwiami zadzwonił. Zaciekawiona Hermiona wyjrzała zza jej laptopa, by zobaczyć mężczyznę nadal stojącego w wejściu. Miał na sobie ładny garnitur i drogi płaszcz. Na pewno ma pieniądze, pomyślała Hermiona.

- Poproszę podwójne espresso. – rzucił mężczyzna i zajął miejsce obok wyjścia. Głos mężczyzny był dziwnie znajomy. Hermiona przesunęła się trochę, by zdobyć nowy kąt i dostrzec chociaż fragment twarzy nieznajomego. Ale jedyne co widziała, to jego jasne blond włosy, białe niemal tak bardzo jak śnieg na zewnątrz.  Kto z moich znajomych ma taki kolor włosów?, zapytała samą siebie.

- Jakie imię mam zapisać? – zapytała kelnerka unosząc papierowy kubek i czarnego markera. Hermiona nadstawiła uszu, niecierpliwie czekając na imię nieznajomego.

- Malfoy. – odpowiedział.

Hermiona wypuściła z siebie powietrze i spadła z krzesła. Od czasu śmierci Voldemorta, ani nie widziała, ani nie słyszała o Malfoyu.

Draco odwrócił się słysząc jej cichy wypadek. Postarzał się dobrze, jego oczy nadal miały ten niespotykany, tajemniczy odcień srebra, który przyprawiał Hermionę o dreszcze.

- Panna Granger. – pozdrowił ją z aroganckim uśmieszkiem na ustach. Cóż, jego osobowość się bardzo nie zmieniła.

-  Witaj, Malfoy. – powiedziała niechętnie Hermiona, siadając na swoim krześle. Była wdzięczna samej sobie, że nie zdecydowała się założyć spódnicy lub sukienki. Wysoki blondyn wstał od swojego stolika i dołączył so młodej kobiety.

- Co tam u Gangu Pottera? – zapytał z sarkazmem .

- Wszystko świetnie. – syknęła, próbując skupić się na swojej pracy zamiast na swoim wrogu ze szkoły. Kelnerka przyniosła do ich stolika parujące espresso i przyjęła przesadzony napiwek Malfoya – Musi ci się powodzić. – rzuciła Hermiona, kiwając głową w stronę banknotu w dłoniach kelnerki.

- Tak. Moja wypłata jest satysfakcjonująca. – powiedział Draco, po czym wziął łyk swojego napoju.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że Malfoy siedzi naprzeciwko niej, przy tym samym stoliku, w jej ulubionej kawiarence. To był Malfoy, nie powinien czasem nienawidzić wszystkiego, co związane jest z mugolami?

- Jak idzie twoja praca? – zapytał, rzucając okiem na ekran jej laptopa. Hermiona powoli zamknęła komputer i spokojnie wpatrywała się w Draco.

- Świetnie. – powiedziała podobnie jak wcześniej. Czego on chciał? Nie mógłby po prostu stąd wyjść? Ale to był Draco; on zawsze musiał skupiać na sobie uwagę, nieważne czy dobrą, czy złą.

- Słyszałem, że umawiasz się z łasicem. – rzucił Draco, wpatrując się w Hermionę z kpiącym uśmieszkiem.

- Tak. A ja słyszałam, że zaręczyłeś się z Pansy. – odpowiedziała Hermiona podobnie. Blondyn natychmiast się skrzywił.

- Nawet mi nie przypominaj. – niemal wyjęczał.

Hermiona była zszokowana jego odpowiedzią. Zawsze myślała, że tych dwoje było podekscytowane perspektywą ślubu i wychowywania gromadki rozpieszczonych dzieciaków. Ale wyraz twarzy Draco sam mówił, że mężczyzna nie był zbyt zadowolony z tego pomysłu.

- Zawsze myślałam, że jesteś szczęśliwy z Pansy. – powiedziała cicho Hermiona, wpatrując się w swój kubek.

- Nie. – westchnął i zamieszał ciemną kawę. Hermiona żałowała, że się odezwała, teraz czuła się niezręcznie. Co mam powiedzieć? Że mi przykro, że im się nie układa? – Ale nie mam wyboru. – wytłumaczył, próbując grać nieporuszonego.

- Dlaczego? – zapytała z ciekawości Hermiona.

- Moi rodzice przyjaźnią się z jej rodzicami. I tak jakby zaręczyli nas ze sobą zaraz po urodzeniu. – powiedział, po czym dopił resztkę swojego espresso.

- Zaaranżowane małżeństwo. – powiedziała cicho Hermiona.

- Tak… Nieważne. Jak tam twój związek z piegowatym? – zapytał.

- Jest… - Hermiona zamilkła szukając odpowiedniego słowa – dobrze. - ale Malfoy ją przejrzał.

- Naprawdę? – zapytał, unosząc jedną brew.

- Naprawdę. – odpowiedziała, odwracając wzrok od jego niesamowitych srebrnych oczu.

- Zawahałaś się. – powiedział Draco, splatając ręce i czekając na jej wytłumaczenie.

- No dobra. Nie jest aż tak dobrze. Myślę, że spotyka się z innymi kobietami i nie do końca wiem, co robić. – wyrzuciła z siebie Hermiona, czując się trochę obnażona mówiąc Malfoyowi o tak prywatnych sprawach. Nigdy nikomu tego nie powiedziała, nawet Ginny, której mówi wszystko.

- A to zdradliwa łasica… - mruknął Malfoy kręcąc głową.

- Jest tyle małych znaków… Pod łóżkiem znalazłam kurtkę, która nie jest moja. On wraca późno z pracy pachnąc płynem do kąpieli. I miał szminkę na kołnierzyku płaszcza. – Hermiona powiedziała blondynowi. Tak bardzo próbowała powstrzymać łzy. Malfoy był cicho i tylko wpatrywał się w stolik ze skupieniem.

- Nigdy nie sądziłem, że Weasley mógłby zrobić coś takiego. – powiedział na głos. Hermiona tylko kiwnęła głową i otarła łzy wierzchem dłoni. To było tak zawstydzające… siedziała naprzeciwko Draco Malfoya, rozpaczając nad swoim życiem. – Dlaczego byłby tak głupi? Jeśli ja miałbym tyle szczęścia by się z tobą umawiać, nie zrobiłbym… - szybko zamilkł, zdając sobie sprawę z tego, co mówi. Hermiona wpatrywała się w Draco z zaskoczeniem na twarzy. Na jego policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Jej serce zrobiło coś dziwnego, coś, czego nigdy nie robiło przy Ronie. Czy to możliwe, że nadal podkochuje się w tym blond łamaczu serc? Kiedy chodzili do Hogwartu, to była jej tajemnica. Ale Draco był szkolnym rozrabiaką, która dziewczyna się w nim nie podkochiwała?

- Która jest godzina? Pewnie zaraz będę musiał wracać do pracy. – powiedział Malfoy, przerywając tą niezręczną ciszę.

- Piętnaście po dwunastej. – odpowiedziała Hermiona, rzucając okiem na zegar.

- Lepiej już pójdę. – powiedział podnosząc się z krzesła.

- Czy kiedykolwiek marzysz, że jesteś z kimś innym? – zapytała, nie do końca pewna dlaczego. Draco zamarł i spojrzał z góry na młodą kobietę.

- Zawsze. – powiedział miękko ze smutnym uśmiechem. To nie był jego zwykły, wredny uśmieszek, ale prawdziwy uśmiech, który spowodował gęsią skórkę na jej ramionach i nogach. Patrzyła jak mężczyzna opuszcza kawiarnię. Marzyła, by wracać do domu, do kogoś innego. Kogoś z włosami w kolorze blond zamiast rudym…

***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Cześć!

Oto wynik siedzenia na lotnisku przez całą noc… Mam nadzieję, że Wam się podoba :) Udało mi się skoczyć do Polski na aż trzy tygodnie! :D Za to dziś rano, Szkocja przywitała mnie takim pięknym wschodem słońca...

A Wam jak minęły wakacje? 

Jeśli udało Ci się doczytać aż do tego miejsca, napisz w komentarzu słowo 'słońce' :) A ja lecę oglądać Finding Carter, bo to chyba już koniec sezonu, a ciekawe rzeczy się dzieją.

xoxo

Lexie

P.S.

Nadal szukam nowego szablonu. Jeśli ktoś z Was chciałby się podjąć jego wykonania lub zna kogoś/poleca jakąś szabloniarnię, dajcie mi znać w komentarzach. Będę dozgonnie wdzięczna!